Тэлебачанне

Тэлеба́чанне (грэч. τήλε — далёка і лат. video — бачу) — сістэма сувязі для трансляцыі і прыёму рухомых малюнкаў і гуку на адлегласці.

Тэлебачанне заснавана на прынцыпе паслядоўнай перадачы элементаў кадра з дапамогай разгорткі. Частата змены кадраў выбіраецца пераважна паводле крытэрыя плаўнасці перадачы руху. Для звужэння паласы частот перадачы ўжываюць празрадковую разгортку. Яна дазваляе ўдвая павялічыць частату кадраў (а значыць, паменшыць мігаценне экрана) без змены разрознення кадра.

Тэлевізійны тракт (ад святла да святла) у агульным выглядзе ўключае ў сябе наступныя прылады:

1. Відэакамера. Аб'ектыў праецыруе малюнак на святлоадчувальную паверхню. Схема разгорткі па радках счытвае яркасць элементаў малюнка. Спачатку перадаюцца няцотныя радкі (1-е поле), затым цотныя (2-е поле). Інфармацыя аб колеры перадаецца на паднясучай частаце. Так фармуецца кадр поўнага каляровага тэлевізійнага сігналу ПКТС. Для здымкі і перадачы дакументаў ужываюцца спецыялізаваныя дакумент-камеры.
2. Відэамагнітафон (не абавязкова). Запісвае і ў патрэбны момант прайгравае чаргаванне радкоў і палёў.
3. Перадатчык. Сігнал радыёчастаты мадулюецца тэлевізійным сігналам і выпраменьваецца ў эфір (магчыма трансляцыя праз кабель). Гук перадаецца на асобнай частаце звычайна пры дапамозе частотнай мадуляцыі.
4. Прымач — тэлевізар. З дапамогай сінхраімпульсаў якія змяшчаюцца ў ПЦТС тэлевізійны кадр разгортваецца на экране (кінескоп, ВК панэль, плазменная панэль) у дакладным парадку прытрымлівання радкоў малюнка.

Шырока ўжываецца распаўсюджванне відэапраграм на касетах і дысках (хоць гэта не з'яўляецца тэлевяшчаннем).